نوشتم «تولدتون مبارک، الگوی الهامبخش.» میخواستم بداند که چه قدر دوست دارم در آینده آدمی باشم مثل او، میخواستم این را هم بداند که الگوگیریم چندان موفق نبوده و نتوانستم خودم را به عنوان یک دانشجوی آیندهدار در آکادمی معرفی کنم. اما این را نگفتم، تبریک تولد بود، نه بهانه نک و ناله. تازه به او چه ربطی میتوانست داشته باشد؟
دوست ندارم خودم را در این ناکام ماندن تا این لحظه، مقصر بدانم. به نظر خودم ساختارهای ناسالم، ناتوانیم در برقراری روابط فرادانشگاهی با اساتید و این قبیل مسائل در ناکامی ام تاثیر مستقیم داشته. شاید هم طبق معمول زیاده از حد ننر باشم...
خوشحالم که دوباره می نویسی
هرچند که این نوشته ها بیگاه نباشند .
یاحق
ای داد بیداد، بازم که غلط املایی داری. این بار تو آدرس وبلاگت
ننر و تو پوزی نخورده!...(به یاد بهرام شیروانی)