این کمیته طی دو دهه گذشته در کشور بریتانیا فعال بوده و بعضا مقررات رفتاری مقامات سیاسی را تغییر داده تا از فساد مقامات سیاسی این کشور بکاهد.
یکی از نخستین فعالیت‌های این کمیته، اعلام هفت اصل رفتاری حیات سیاسی بود که به اصول نولان نیز شهره شده اند. این اصول از این قرارند:
۱- دیگرخواهی: صاحبان منصب تحت هر شرایطی باید طبق منافع عمومی رفتار کنند. اعمال آن‌ها نباید منجر به کسب منفعت مالی یا هر منفعت دیگری برای خودشان، خویشانشان یا دوستانشان شود.
۲-بی عیبی: صاحبان منصب نباید خود را تحت هیچ گونه تعهد مالی یا تعهد دیگری نسبت به هر فرد و سازمانی غیر از دولت قرار دهند که ممکن است در صدد تاثیرگذاری بر نحوه انجام وظایف این مقامات باشند.
۳- بی‌طرفی: صاحبان منصب در انجام امور عمومی (از قبیل انتصاب مقامات، اعطای قراردادها و یا توصیه افراد برای بهره‌برداری از امتیازات) تنها باید توانایی انجام کار را ملاک گزینش خود قرار دهند.
۴- پاسخ‌گویی: صاحبان منصب باید مسئولیت کلیه تصمیمات و اقدامات خود را در پیشگاه جامعه بپذیرند و خود را در معرض هر گونه نظارت و بازرسی لازم درباره سمتشان قرار دهند.
۵- شفافیت: صاحبان منصب باید تا جای ممکن راجع به تصمیمات و اقدامات خود شفاف باشند. آن‌ها باید چرایی تصمیمات خود را شرح دهند و تنها زمانی ارائه اطلاعات را محدود کنند که محدودیت اطلاعات به روشنی یک منفعت عمومی بزرگ‌تر را حفظ می‌کند.
۶- صداقت: صاحبان منصب موظف به اعلام هر گونه منفعت خصوصی و شخصی مرتبط با وظایف قانونی خود هستند. آن‌ها باید هرگونه تعارض بین منافع خصوصی و عمومی را به نحوی حل کنند که منافع عمومی حفظ شود.
۷- رهبری: صاحبان منصب باید این اصول را از طریق تاثیرگذاری اجتماعی و الگو بودن مورد حمایت و ترویج قرار دهند.
۱- فضای کوچه، در ملکیت هیچ شخص خاصی نیست و به عموم مردم تعلق دارد. کوچه از جمله اموالی است که غیر قابل تملک اعلام شده است. (ماده ۲۴ قانون مدنی) و با رعایت سایر قوانین، هر کسی می‌تواند از منافع آن بهره‌مند شود. (ماده ۹۲ قانون مدنی). تا زمانی که سد معبر نکرده باشید یا در جایی که توقف ممنوع اعلام نشده، توقف نکرده باشید، پارک در کوچه حق شماست و سهم شماست، مگر با یک استثنا.
۲- هر کسی با مالکیت، صاحب حق‌هایی می‌شود که برای بهره‌برداری از آن ملک در اموال دیگران وجود دارد. اگرچه کوچه در مالکیت عمومی است، اما خانه‌های در کوچه در حد رفت و آمد خود نسبت به آن حق دارند. به این حق، «حق ارتفاق نسبت به ملک غیر» می‌گویند. (مواد ۹۳ تا ۱۰۸ قانون مدنی) در پارکینگ در کوچه‌ها نباید راه رفت و آمد صاحبان منزل گرفته شود. بنابراین حق پارک در برابر درب پارکینگ منزل را ندارید. همین طور پارک در برابر سایر درب‌ها، اگر امکان رفت و آمد آدمیزاد یا وسایل متعارف آن درب مثل دوچرخه و موتور سیکلت را سلب کند، ممنوع است. این استثنای پارک در کوچه‌هاست.
۳- این که شما زحمت کشیده اید پیاده‌رو را سنگ‌فرش کرده اید، یا گل و بته و درخت کاشته اید، برای شما هیچ حقی نسبت به آن و فضای مجاور در کوچه نمی‌کند. این حق همه است. هر کسی زودتر این حق را اعمال کند، از آن بهره‌مند خواهد شد. پس در پارکینگ در فضای غیر عبوری کوچه‌ها، قاعده «هر کی زودتر رسید» حاکم است. نمی‌توان گفت زیر پنجره و جلوی دیوار، حریم ملک است. کوچه در مالکیت عمومی است و ایجاد حق در ملک عمومی، جنبه استثنایی و حداقلی دارد.
۴- اینجا به بحث شیرین پارک=پنچری می‌رسیم. حتی اگر کسی در برابر درب پارکینگ شما پارک کند، شما حق ندارید او را به پنچری تهدید کنید. جلوی درب منزل که قصه این است، پس قصه بقیه دیوار منزل و زیر پنجره و ... به طریق اولی تکلیفش روشن است. شما تنها می‌توانید از ضابطین قضایی (در اینجا نیروی انتظامی) برای رفع مزاحمت کمک بخواهید. شما قاضی نیستید که برای گرفتن حق‌تان راسا اقدام کنید. صرف تهدید دیگران به خسارت مالی (پنچری یا حتی خالی کردن باد تایر) جرم است. تهدید به ایراد ضرر مالی تا ۷۴ ضربه شلاق یا دو ماه تا دو سال حبس دارد. (ماده ۶۶۹ کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی). تخریب عمدی اموال دیگری نیز از ۶ ماه تا ۳ سال حبس خواهد داشت. (ماده ۶۷۷ کتاب پنجم قانون مجازات). یک توهین ساده نیز می‌تواند مجازات شلاق تا ۷۴ ضربه یا جزای نقدی به همراه داشته باشد. (ماده ۶۰۸ همان قانون).
۵- این که مانع از پارک دیگران در برابر دیوار منزلتان شوید، زورگویی است، از شما بعید است.
از معین زحمتکش، دوست عزیز و وکیل گرانمایه، که زحمت بازخوانی متن را کشیدند، سپاسگزارم.